Πόσο απέχει η Λιοσίων 22 από το Μέγαρο Μαξίμου;
Μιας τετραετίας δρόμο…
Αυτή είναι η άλλη όψη της επικράτησης του Χάρη Δούκα στην «μάχη» για την δημαρχία της Αθήνας. Ήδη από χτες άρχισαν οι κουβέντες και οι αναλύσεις για το αν ο Χάρης Δούκας μπορεί να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός.
«Και γιατί όχι;», λέω εγώ.
Όμως, υπάρχει και κάποιος, που μέσα στην ανοησία και την ανυπαρξία του, πρέπει να έχει… τρελαθεί.
Αυτός είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Γιατί μέχρι και το πρωί της περασμένη Κυριακής μπορούσε να πίνει το καφεδάκι του «χυμένος» σε μία αναπαυτική πολυθρόνα σε μία στάση κάτι σαν σταυροπόδι ατενίζοντας το μέλλον του και κάνοντας όνειρα, τώρα όμως τα κόζια άλλαξαν.
Ο Χάρης Δούκας είναι το νέο, άφθαρτο πρόσωπο στο χώρο του ΚΙΝΑΛ και της κεντροαριστεράς, το άτομο με το βαρύ βιογραφικό –όποιος το συγκρίνει με το… ανύπαρκτο του Ανδρουλάκη θα καταλάβει πολλά- και εκείνος που ίσως κληθεί κάποια μέρα στο μέλλον να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας του ευρύτερου προοδευτικού χώρου.
Αν συμβούν όλα αυτά όμως, ο Ανδρουλάκης δεν θα έχει κανένα λόγο στις εξελίξεις της μετά Μητσοτάκη εποχής.
Γιατί, αργά ή γρήγορα θα γίνει αυτό.
Ενδεχομένως δε, αν το ΚΙΝΑΛ δεν είναι δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές, να επαναληφθεί το έργο με έναν μη κοινοβουλευτικό στην προεδρία του κόμματος.
Μόνο που αυτή τη φορά, το πρόσωπο δεν θα είναι ένας ευρωβουλευτής που αρνήθηκε να αφήσει το πόστο του γιατί τα μπικικίνια ήταν πολλά, αλλά ο πρώτος τη τάξη δήμαρχος της χώρας.
Ο Χάρης Δούκας.
Άντε τώρα να λέγεσαι Ανδρουλάκης και να μην κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα…